lekarz Jacek Pałęcki

Po raz pierwszy spotkałem tak dobrego i kompetentnego lekarza, który nie dość, że dokładnie zbadał narząd słuchu i zalecił odpowiednie i skuteczne leczenie to przy tym był uprzejmy, kulturalny i niespotykanie miły. Nie patrzył na zegarek kierując się w moim przekonaniu dobrem pacjenta. Koszt prywatnej wizyty niezwykle atrakcyjny. Czuć tu lekarza z powołania. Polecam Pana Doktora każdemu kto potrzebuje porady lub diagnostyki otolaryngologicznej.

Nie wiem jak pan doktor traktuje pacjentów w swoim prywatnym gabinecie, ja z nim miałam do czynienia w szpitalu, gdzie zgłosiłam się z dzieckiem na podstawie skierowania od laryngologa pod którego opieką jest syn. Na skierowaniu było napisane rozpoznanie "stan po drenażu uszu". Powodem dla którego musiałam się z nim zgłosić do szpitala był brak odpowiedniego sprzętu w gabinecie w przychodni, a chodziło tylko o to, by młodego obejrzeć i na tej podstawie zdecydować czy trzeba go zatrzymać na zabieg (sytuacja była taka, że oba dreny wypadły, tylko było podejrzenie, że jeden jest po drugiej stronie błony bębenkowej). Zapytałam lekarza, który nas kierował (dr Bołuć) o wszystkie istotne dla mnie rzeczy: kiedy się zgłosić, czy dostanę na ten dzień zwolnienie, czy muszę brać urlop. Postępowałam zgodnie z wytycznymi tego lekarza. Na oddziale przyjął nas dr Pałęcki, który przeczytał rozpoznanie ze skierowania i w zasadzie nic go więcej nie interesowało. Wysnuł jakieś dziwne wnioski z tego skierowania. Zostałam potraktowana jak gówniara, która nie wiadomo czego chce, nie raczył wysłuchać z jakiego powodu ja się zgłosiłam, tylko od razu naskoczył na mnie, że powinnam się zgłosić wcześniej, że może młodego na oddział przyjąć w przyszłym roku, łaskę zrobił, że mu w uszy w ogóle zajrzał - to była moja sugestia, bo sam na to nie wpadł. Wtedy się okazało, że nie ma potrzeby hospitalizacji. W zdenerwowaniu zapomniałam o zwolnieniu, więc musiałam potem wrócić na oddział, żeby to załatwić. Był gdzieś na oddziale, więc grzecznie czekałam pod gabinetem. Gdy przyszedł, zaczęłam mówić do niego, a on nawet na mnie nie spojrzał, tylko poprosił innego pacjenta do gabinetu. Zamykając drzwi dopiero zwrócił na mnie uwagę. Powiedziałam że potrzebuję zwolnienia, a on uśmiechnął się z politowaniem i powiedział: "i co, mam pani dać zwolnienie bo syn nie został przyjęty na oddział?". Wtedy już mi nerwy puściły, ze łzami w oczach już zaczęłam po ludzku tłumaczyć, że nie ma mnie w pracy, bo jestem ...

Jesteś tym lekarzem? Przejmij profil i odpowiedź na opinię!