Jakie są rodzaje ADHD?
Osoby z ADHD powszechnie uważane są za ludzi, którzy nie mogą usiedzieć w miejscu. Jednak to nie jedyne oblicze tej choroby. W jaki sposób może się objawiać ADHD i czy schorzenie można wyleczyć całkowicie?
Zaburzenia uwagi
Zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi – ADHD – to zaburzenie rozwijające się już we wczesnym dzieciństwie. Pierwsze objawy pojawiają się jeszcze przed ukończeniem piątego roku życia. Natomiast sama choroba jest zazwyczaj diagnozowana, gdy dziecko ma ok. 7 lat i idzie do szkoły podstawowej. To właśnie wtedy nauczyciele zaczynają zwracać rodzicom uwagę na nieodpowiednie zachowania dziecka na lekcjach i trudności z nauką.
Istnieją trzy główne podtypy ADHD:
- nadpobudliwość ruchowa i impulsywność,
- zaburzenia koncentracji
- typ mieszany.
U dziewczynek najczęściej jest diagnozowany typ z zaburzeniami koncentracji, natomiast u chłopców – typ mieszany. I choć statystycznie ADHD dotyka częściej chłopców, różnica może nie być aż tak duża, z uwagi na trudniejsze do dostrzeżenia objawy u dziewczynek.
Objawy ADHD
Najbardziej charakterystyczne objawy ADHD to:
- nadpobudliwość psychoruchowa,
- zaburzenia koncentracji,
- impulsywność,
- agresywność,
- zaburzenia snu,
- stany lękowe,
- trudności w nawiązywaniu relacji społecznych,
- chwiejność emocjonalna.
Dziecko dotknięte tym zespołem ma problemy ze skoncentrowaniem się i doprowadzeniem do końca jednej czynności, niechętnie chodzi spać, jest impulsywne – najpierw robi, potem myśli, często gubi rzeczy, nie potrafi usiedzieć w miejscu – odczuwa potrzebę ciągłego poruszania się.
Wiek dojrzewania i dorosłość
Co ciekawe, u części dzieci objawy ADHD ustępują wraz z wejściem w wiek dojrzewania. Nie wiadomo dokładnie, dlaczego tak się dzieje – podejrzewane są o to zmiany biologiczne zachodzące w tym czasie w organizmie człowieka. Natomiast po okresie dojrzewania choroba ustępuje nawet w 70% przypadków, pozwalając wieść normalne życie.
Terapia pomocna
Pomimo sporej szansy na ustąpienie choroby wraz z wiekiem, nie należy pozostawiać dziecka bez specjalistycznej pomocy. Obecnie istnieje kilka leków, które pomagają ograniczyć objawy choroby. Natomiast nawet w przypadku niechęci do podawania dzieciom leków psychoaktywnych warto zainteresować się psychoterapią – dzięki niej dziecko nauczy się lepiej rozumieć swoje zachowania i je kontrolować, przez co będzie łatwiej funkcjonowało w przyszłości.
