Choroba Parkinsona – wzrastające zagrożenie
Choć schorzenie to może pojawić się nawet w młodości, jednak występuje zwykle u osób po 65. roku życia. Dlatego też wraz z zachodzącym procesem starzenia się społeczeństw, wzrasta ilość zachorowań na chorobę Parkinsona. Czym charakteryzuje się to schorzenie?
Nieznany mechanizm
Choroba Parkinsona została opisana już w drugiej dekadzie XIX. wieku. Jednak w dalszym ciągu nie udało się ustalić, co dokładnie jest przyczyną jej powstania. Wiadomo jedynie, że wiąże się ona z obumieraniem komórek istoty czarnej, zaburzeniami w neuroprzekaźnictwie oraz spadkiem dopaminy w organizmie. Niektórzy uczeni sugerują, że skłonności do pojawienia się choroby są uwarunkowane genetycznie. Wiadomo jednak, że niektóre – choć rzadkie – przypadki są skutkiem ubocznym stosowania leków z grupy neuroleptyków.
Charakterystyczne objawy
Objawy choroby Parkinsona bywają charakterystyczne. Należą do nich:
- sztywność mięśni – zwiększone napięcie mięśniowe,
- pochylona do przodu postawa ciała,
- spowolnione ruchy i mowa,
- ograniczenie sprawności ruchowej,
- drżenie mięśni, często rąk,
- ograniczona mimika twarzy.
Warto zaznaczyć, że schorzenie rozwija się powoli, a objawy mogą wystąpić późno – dopiero wtedy, gdy uszkodzona zostanie większość komórek wytwarzających dopaminę.
Brak skutecznej terapii
Nie istnieje lekarstwo na chorobę Parkinsona, głównie dlatego, że nieznane są przyczyny jej powstawania. Sama terapia ma więc na celu głównie zahamowanie postępu schorzenia i złagodzenie objawów.
Leczenie farmakologiczne polega na podawaniu preparatów, zawierających prekursor dopaminy (L-DOPA) połączony z substancjami spowalniającymi jego rozkład. Aplikacja preparatów zawierających samą dopaminę nie przynosi skutków, ta bowiem nie pokonuje bariery krew-mózg. Terapia lekami jest stosunkowo skuteczna i potrafi opóźnić rozwój choroby nawet o kilka lat. Z kolei u tych, którzy cierpią na odmianę choroby będącą skutkiem ubocznym przyjmowanych leków, stosuje się preparaty obniżające poziom acetylocholiny w organizmie.
Natomiast u osób, u których szczególnie nasilone jest drżenie, przeprowadza się zabieg talamotomii, czyli chirurgicznego zniszczenia fragmentu wzgórza. Ten zabieg zmniejsza w drżenie nawet u 9 na 10 osób w tak dużym stopniu, że odzyskują oni sprawność ruchową.
Eksperymentalna metoda leczenia polega na przeszczepieniu choremu komórek macierzystych. Metoda ta przyniosła zauważalną poprawę u pewnej grupy pacjentów, jednak pozostaje kontrowersyjna, choćby dlatego, że jednemu pacjentowi należy przeszczepić komórki pochodzące od kilku embrionów.
