Analgezja wrodzona i życie bez bólu
Kto nie chciałby żyć bez bólu? Ból jest z pewnością nieprzyjemny, lecz ludzie zostali wyposażeni w zdolność jego odczuwania nie bez powodu. Jest to bowiem podstawowy sygnał ostrzegający przed zagrożeniem zdrowia i życia. Istnieją jednak ludzie, którzy go nie czują. I z tego powodu nie żyje im się lepiej.
Analgezja wrodzona
Analgezja wrodzona jest rzadką, nieuleczalną chorobą genetyczną. Osoby cierpiące na nią odczuwają wszystkie bodźce niebólowe, jak np. dotyk, ale za to nie czują w ogóle bólu. I choć może się wydawać, że to korzystne, jest wręcz odwrotnie. Ludzie cierpiący na analgezję muszą przebywać pod stałą obserwacją, zwłaszcza w wieku dziecięcym.
Z dala od ognia
Dzieci chore na analgezję wrodzoną powinny być trzymane z dala od wszelkich niebezpiecznych przedmiotów oraz źródeł ognia. Jeżeli bowiem u normalnego człowieka kontakt ręki z gorącą powierzchnią powoduje ból oraz automatyczny odruch cofnięcia kończyny, to osoba bólu nie odczuwająca może nawet nie zauważyć, że jej ciało jest aktualnie przypalane. A to z kolei może doprowadzić do tragicznych obrażeń.
Ból nauczycielem
U normalnych osób ból jest nauczycielem. To dzięki niemu dowiadujemy się, że dotknięcie gorącego żelazka nie jest pożądaną czynnością, a nożem można się łatwo skaleczyć. W ten sposób uczymy się ostrożności już od dziecka, uczymy się szacować ryzyko tak, aby uniknąć zagrażających zdrowiu i życiu urazów.
Natomiast chorzy na analgezję wrodzoną nie otrzymują tych lekcji. Z tego powodu dzieci bardzo łatwo łamią sobie kości czy ranią się w inny sposób podczas poznawania świata, ich ciało bowiem nie wysyła sygnałów o niebezpieczeństwach. Nawet osoby dorosłe, które są już nauczone zwracania uwagi na otoczenie i swoje ciało, mogą nie zauważać złamań czy poważnych ran otwartych. A to może skutkować śmiercią.
Ból ostrzeżeniem
Oprócz zagrożeń zewnętrznych, ból ostrzega przed nieprawidłowościami dziejącymi się wewnątrz ciała – np. atak wyrostka robaczkowego jest sygnalizowany silnym bólem brzucha. Osoby cierpiące na analgezję wrodzoną nie odczuwają i tego, a więc nie będą wiedziały, kiedy ich stan wymaga natychmiastowej interwencji lekarskiej. Do momentu, w którym będzie już za późno.
Ostrożność
Ludzie dotknięci rzeczoną chorobą statystycznie żyją krócej. Wynika to z tego, że nie odczuwanie bólu zachęca ich do bardziej ryzykownych zachowań, na które mało który zdrowy człowiek zdecydowałby się – właśnie w obawie przed bólem. Jednak chorzy w dalszym ciągu mogą prowadzić normalne życie. W tym celu muszą przede wszystkim nauczyć się ostrożności i w miarę możliwości wyeliminować z otoczenia wszystkie przedmioty, które mogą przypadkiem uszkodzić ich ciało. Pomoże także obserwacja z zewnątrz – osoba towarzysząca choremu zawsze będzie w stanie dostrzec ewentualne zranienia i urazy oraz ocenić ich stan.
